the stif project
Een portret van Vlaanderen in 9 beeldmagazines. Fotograaf Geert Huysman geeft zichzelf tot 27 mei 2030 de tijd om het vaderland te doorgronden. Dit is zijn projectjournaal.
vlakland werkprints & onderwegnotities
Van vogelaars en vurige wolken
Voor dag en dauw uit je bed rollen is voor lieden zoals ik, die gebukt gaan onder een zeker ochtendhumeur, niet zonder ergernissen.
Licht vissen in de branding
Het is een fascinerend beest, de Noordzee. Ik kom er graag. Liefst op koude grijze dagen, als ik haast alleen over het strand kan sjokken. Het oude lijf voort gegeseld door een striemende noordwester.
flamingo buiten editie
Het einde van eindeloos
Midden in de Vlaamse velden om je heen kijken en nergens ook maar één huis of fabrieksgebouw kunnen zien, wanneer is dat je nog eens overkomen? Juist.
Nog twee keer slapen
Een man op het strand. Niet meer dan een schim in tegenlicht. Hij wuift. Naar zijn vrouw. Een vriend. Zijn hond. Naar zijn kleinkind, misschien. Zo’n felle springer, die ergens buiten beeld gillend door het zand rolt. Zoals kinderen vaak doen. De man kijkt. En wuift.
Tarbotstraat
Of ik weet waar de Tarbotstraat precies is, vraagt de man. Dat is hier in de onmiddellijke buurt, zeg ik. Ergens in die richting.
Ecume de mer
Waar dat schuim vandaan komt, vraag ik. Ik loop er al een tijdje over te tobben. Het strand ligt er al maanden vol mee. Alsof de brandweer hier een laaiende vuurzee heeft gesmoord.
Als het eten maar goed is
Waar het naartoe gaat deze zomer? Portugal, zeg ik. Enige vreugde in de stem. Omdat ik er nog nooit eerder geweest ben en er dus naar uitkijk. Tja, zegt hij. Mooi land, vriendelijke mensen, zegt hij. Maar als hij heel eerlijk is een beetje te mainstream voor hem.
Gent, 04-2008: Pierke
ID:080413gent31161
Lach, vampier
Hij is haar vrolijke vampier. Elke avond, na zonsondergang, verschijnselt hij waanzinnig gillend in haar kamertje. Met het donsdeken tot net onder de neus, ligt ze hem op te wachten. “Neen, ik wil niet”, zegt ze, en zelfs het licht van de witte maan deinst terug voor de zilveren kracht van haar blik.
Begijnhofstilte
Voor het eerst een begijnhof betreden, is een bizarre, haast spirituele ervaring. Het is de stilte, die vederlicht over je heen spoelt en als spinrag aan je lijf blijft kleven.
Het is behoorlijk desoriënterend om midden in de stad, van het ene moment op het andere, ondergedompeld te worden in een poel van bijna-geluidloosheid. Net onder de toegangspoort van het Gentse Groot Begijnhof Sint-Elisabeth treft de overgang me als een stomp in de maagstreek.
Eindeloos vibreren
Ik sta midden op de Scheldebrug van Temse, wachtend op de duisternis. Het is een kille avond in maart. IJskoude regen geselt mijn gezicht. Een gure wind trekt en sleurt aan de indrukwekkende stalen constructie onder mijn voeten.
Foto’s aan het nemen? De ONV (onvermijdelijke nieuwsgierige voorbijganger). Hij wijst uitgebreid naar de brug, kadreert ze tussen zijn magere armen met grote, haast dramatische gebaren. Verzekert me dat ik hier aan het juiste adres ben. In Temse hebben ze namelijk de grootste.