Midden in de Vlaamse velden om je heen kijken en nergens ook maar één huis of fabrieksgebouw kunnen zien, wanneer is dat je nog eens overkomen? Juist.

Voor het eerst een begijnhof betreden, is een bizarre, haast spirituele ervaring. Het is de stilte, die vederlicht over je heen spoelt en als spinrag aan je lijf blijft kleven.

Het is een fascinerend beest, de Noordzee. Ik kom er graag. Liefst op koude grijze dagen, als ik haast alleen over het strand kan sjokken. Het oude lijf voort gegeseld door een striemende noordwester.

Een man op het strand. Niet meer dan een schim in tegenlicht. Hij wuift. Naar zijn vrouw. Een vriend. Zijn hond. Naar zijn kleinkind, misschien. Zo’n felle springer, die ergens buiten beeld gillend door het zand rolt. Zoals kinderen vaak doen. De man kijkt. En wuift.